อยู่เป็นจอมขวัญ

ลั ณ น า

                "อย่าพูดกับข้า เข้าใจหรือไม่" คุณพระหนุ่มย่ำกำชับกับหญิงสาวเป็นรอบที่ร้อย

               "ทราบแล้วค่ะคุณพระนาย ดิฉันจะปิดปากให้สนิทไม่ให้ใครได้ยินเลยทีเดียว"

               "ดี แต่ต่อให้เจ้าร้องลั่นเรือนก็หามีผู้ใดได้ยินอยู่แล้วมิใช่รึ..." ชายหนุ่มกล่าวด้วยน้ำเสียงเรียบเฉยทว่านัยตากับแสดงถึงความขบขันก่อนเดินออกจากห้องนอนไปอย่างอารมณ์ดี วรษานิ่งคิดอยู่ครู่หนึ่งดวงตากลมมนต์เบิกกว้าง ร้ายนักนะพ่อคนมากเล่ห์

              " นั่นอะไรคะ ...อันนี้เหมือนที่วังเด็จป้าของดิฉันเลย"

              "หิวจังค่ะ เอ๊ะ แต่ไม่รู้สึกหิวเลย จะหิวหรือไม่หิวดีคะ"

       วรษามองท่าทีของคุณพระหนุ่มแล้วถึงกับกลั้นหัวเราะไว้ไม่อยู่ ท่าทีดูเหมือนไม่สนใจมองผ่านเธอไปเหมือนธาตุอากาศแต่คิ้วที่ขมวดเป็นปมบ่งบอกว่าเจ้าตัวกำลังพยายามเป็นอย่างมากที่จะแกล้งมองไม่เห็นเธอท่ามกลางสำรับอาหารร่วมกับครอบครัว

               "ไข่นกกระสา น่ากินจังคุณแม่คุณทำหรือคะ"

                "หิวหรือเจ้า"

                 "คะ.."

      ชายหนุ่มถามเมื่อเห็นสีหน้าเศร้าๆของเธอ ไม่ชอบเลยที่ต้องเห็นหญิงสาวเศร้าหัวใจเค้ามันวูบวาบร้อนใจอยากจะทำทุกวิถีทางให้เจ้าหล่อนได้กินไข่นกกระสาตามใจหมายแต่ก็ทำได้เพียงจ้องมองใบหน้างามแฉล้มนั้นอย่างสงสาร

               "ถ้าข้าเอาไข่นกกระสาทำบุญให้เจ้า เจ้าจะได้กินมันหรือไม่"

ืื              เอาไข่นกกระสาทำบุญหรือ

                "ได้สิลูกวันพรุ่งแม่จะให้บ่าวมันเตรียมไว้ ว่าแต่พ่อทิมจะทำบุญให้ผู้ใดรึ" คุณหญิงอุ่นถามลูกชายด้วยความสงสัยพักหลังมานี่ชักทำตัวแปลกเหมือนจะพูดคนเดียวอยู่บ่อยครั้ง

                 "เอ่อ.. มิได้ให้ผู้ใดขอรับกระผมเพียงอยากทำเท่านั้น"

                 "จ้ะ งั้นแม่ลงไปสั่งบ่าวประเดี๋ยวนี้เลยขาดเหลือกระไรจะได้ให้ไปหามาแต่เนินๆ"

                  "ขอรับคุณแม่"

       วรษาอมยิ้มหวานนึกเอ็นดูความพยายามของคุณพระนายที่อยากให้เธอได้กินไข่นกกระสากับเค้าด้วย แต่เธอเองก็ไม่รู้ว่าถ้ามีคนใส่บาตรให้เธอจะได้รับมันหรือไม่เพราะตั้งแต่เธอมาที่นี่ก็ไม่มีความรู้สึกหิวเลยสักนิดเดียว

                "ดิฉันมองคุณทานก็รู้สึกอิ่มแล้วค่ะ คุณทานเยอะๆสิคะดิฉันจะได้รู้สึกอิ่มมากๆไปด้วย"

       ได้ยินดังนั้นชายหนุ่มก็พลันยิ้มกรุ้มกริ่มโน้มหน้าเข้าไปใกล้วรษาที่ไม่ทันตั้งตัวให้ตกใจเล่นพลางส่งสายตาเว้นวอนไปให้หญิงสาวอย่างหยอกเย้า

            "ถ้าเช่นนั้นก็มองข้าเสียเถิด มองข้าเพียงคนเดียว อย่ามองใครอื่นอีกเลยนะเจ้า"

ปลายรัชกาลที่8

เป็นบุญหรือกรรมอันใดหนอ หม่อมเจ้าวรสา ไม่เคยคาดคิดมาก่อนว่าชีวิตเจ้าในรั้ววังอันแสนสุขสบายกำลังจะจบลงเพียงเพราะอุบัติเหตุพลัดตกน้ำทำให้วิญญาณเธอย้อนไปยังยุคสมัยอยุธยาและได้พบกับใครคนนึงที่จะเปลี่ยนเส้นทางชีวิตเธอไปตลอดกาล

อยุธยา

นางฟ้าหรือไรมาตกอยู่กลางเรือน... ทว่าไม่ใช่นางเป็นเพียงวิญญาณที่เขาไม่สามารถเตะต้องได้จะหาคำใดมาอธิบายเรื่องราวน่าประหลาดเหล่านี้ รู้เพียงว่าแค่แรกพบก็ทำให้เค้ารู้สึกวุ่นวายใจกลัวเหลือเกินว่านางจะจางหายไปเพราะเขาคงทนไม่ได้.... จะต้องตามนางไปให้ได้ครองคู่กัน

อยู่เป็น..จอมขวัญ

รฐาเองนะคะเนื่องจากแอคเคาท์เดิมมีปัญหาทำให้ต้องสร้างใหม่แต่ไม่สามารถใช้นามปากกาเดิมได้ผู้เขียนจะย้ายมานามปากกานี้และนิยายทุกเรื่องที่ผู้เขียนสร้างไว้จะเริ่มมาลงที่นี้นะคะ ...รักผู้อ่าน จากผู้เขียน ลัณนา